Öz
Today, to maintain their lives and achieve sustainable competitive advantage that are their most basic goal, organizations have started to give more importance to ‘human resources’. In modern day, human beings have become valuable assets located at the center of organizations and seen as the strategic partner and resource. The reasons why the man was seen as an expense item, a mere muscle power and a cog in the machine in organizations and working life in the past, and as a valuable and strategic asset today, and what are the factors effective in this change, are the main problem and curiosity of this research. In this context, the aim of this research is to examine the evolution of human resources from past to present and the factors affecting this evolution. It is thought that the conceptual examination and drawing of a portrait of the evolution from personnel management to digital human resources management will contribute to the literature and give an idea to the sector representatives and those concerned, and the study is considered important in this aspect.
Anahtar Kelimeler
Personnel Management Human Resources Management Electronic Human Resources Management Strategic Human Resources Management Digital Human Resources Management
Kaynakça
- Akın, Ö. ve H. E. Erdost Çolak (2012). “İnsan Kaynakları Yönetimi Uygulamalarıyla Örgütsel Performans Arasındaki İlişki Üzerine Bir Araştırma”. Çankırı Karatekin Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2 (2), 85-114.
- Al-Alwan, M., D. Bader, M. Al-Qatawneh, S. Alneimat and S. Al-Hawary (2022). “E-HRM and Employee Flexibility in Islamic Banks in Jordan”. International Journal of Data and Network Science, 6 (3), 703-710.
- Allahverdi, M. (2006). Elektronik İnsan Kaynakları Yönetimi ve Türkiye’deki Uygulamalarına Yönelik Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
- Asiltürk, A. (2018). “İnsan Kaynakları Yönetiminin Geleceği: İK 4.0”. Journal of Awareness (JoA), 3, 527-544.
- Aydın, K. İ. (2006). Tarihsel Gelişim Sürecinde İnsan Kaynakları Yönetimi Anlayışı, Amaçları ve Fonksiyonları. Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
- Ayyıldız Ünnü, A. ve T. Keçecioğlu (2009). “İnsan Kaynakları Yönetiminden ‘Stratejik’ İnsan Kaynakları Yönetimine Dönüşüm”. Ege Akademik Bakış Dergisi, 9 (4), 1171-1192.
- Baksu, F. (2009). Uluslararası İnsan Kaynakları Yönetiminde İç Kontrol Etkinliği, Alstom ve Ncr Örneğinde Uygulanması. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
- Baykal, B. (2007). Uluslararası İnsan Kaynakları Yönetimi; Yönelim, Felsefe ve Uygulamalar Bakımından Karşılaştırmalı Bir İnceleme. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
- Becker, B. E. and M. A. Huselid (2006). “Strategic Human Resources Management: Where Do We Go From Here?”. Journal of Management, 32 (6), 898-925.
- Bingöl, D. (2013). İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul: Beta Yayınları.
- Can, H. T., A. Akgün ve Ş. Kavuncubaşı (2001). Kamu ve Özel Kesimde İnsan Kaynakları Yönetimi. Ankara: Siyasal Kitabevi.
- Deringöl, H. (2010). Tarihsel Gelişimi İçinde İnsan Kaynakları Yönetimi Anlayışı, Amaçları ve Fonksiyonları Üzerine Çukurova Bölgesinde Faaliyet Gösteren İşletmelerde Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.
- Dessler, G. (1997). Human Resources Management. New Jersey, U.S.: Prentice Hall.
- Drucker, F. P. (1999). 21. Yüzyıl İçin Yönetim Tartışmaları. (Çev. İrfan Bahçıvangil ve Gülenay Garbon). İstanbul: Epsilon Yayıncılık.
- Erdoğdu, E. (2013). İnsan Kaynakları Yönetiminde Personel Seçimi ve Psikoteknik Testlerin Önemi. Yüksek Lisans Tezi, Atılım Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
- Esen, M. ve N. Erdoğmus (2014). “Effects of Technology Readiness on Technology Acceptance in e-HRM: Mediating Role of Perceived Usefulness”. The Journal of Knowledge Economy and Knowledge Management, 9 (1), 7-21.
- Fındıkçı, İ. (2000). İnsan Kaynakları Yönetimi. Bursa: Alfa Yayınları.
- Güler, E. Ç. (2006). “İşletmelerin E-İnsan Kaynakları Yönetimi ve E-İşe Alım Süreçlerindeki Gelişmeler”. Ege Akademik Bakış Dergisi, 6 (1), 17-23.
- Halid, H., Y. M. Yusoff and H. Somu (2020). “The Relationship Between Digital Human Resource Management and Organizational Performance”. Proceedings of the First ASEAN Business, Environment, and Technology Symposium (ABEATS 2019). Atlantis Press, 96-99.
- Koçak, A. T. (2006). Globalleşme Sürecinde İnsan Kaynakları Yönetiminde Değişimler. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
- Marler, J. H. and S. H. Fisher (2013). “An Evidence-Based Review of e-HRM and Strategic Human Resource Management”. Human Resource Management Review, 23 (1), 18-36.
- Miller, D. (2006). “Strategic Human Resource Management in Department Stores: An Historical Perspective”. Journal of Retailing and Consumer Services, 13 (2), 99-109.
- Myllymäki, D. (2021). “Beyond the ‘e-‘ in e-HRM: Integrating a Sociomaterial Perspective”. The International Journal of Human Resource Management, 32 (12), 2563-2591.
- Optur, G. E. (2005). 4857 Sayılı İş Yasasının İş Güvencesi Hükümleri ve İnsan Kaynakları Yönetimi Uygulamaları Üzerindeki Etkilerini Belirlemeye Yönelik Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
- Öge, H. S. (2022). İnsan Kaynakları Yönetimi. Konya: Eğitim Yayınevi.
- Özçelik, A. O., Ö. Sadullah ve C. Uyargil (2013). İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul: Beta Yayınevi.
- Ruël, H. J. M., T. V. Bondarouk and J. K. Looise (2004). “e-HRM: Innovation or Irritation. Explorative Empirical Study in Five Large Companies on Web-Based HRM”. Management Revue, 15 (3), 364-380.
- Saruhan, Ş. C. ve M. L. Yıldız (2012). İnsan Kaynakları Yönetimi: Teori ve Uygulama. İstanbul: Beta Yayınevi.
- Schuler, R. S and S. E. Jackson (1987). “Linking Competitive Strategies with Human Resource Management Practices”. Academy of Management Executive, 1 (3), 207-219.
- Schwab, K. (2016). The Fourth Industrial Revolution. Harvard Business Review, 1-5. https://hbsp.harvard.edu/product/ROT308-PDF-ENG (20.02.2023).
- Strohmeier, S. (2007). “Research in e-HRM: Review and Implications”. Human Resource Management Review, 17 (1), 19-37.
- Strohmeier, S. (2020). “Digital Human Resource Management: A Conceptual Clarification”. German Journal of Human Resource Management, 34 (3), 345-365.
- Tortop, N. (1999). Personel Yönetimi. Ankara: Yargı Yayınları.
- Yiğitbaş, O. Ş. (2008). Personel Yönetiminden İnsan Kaynakları Yönetimine Geçiş: ‘Çanakkale Belediyesi Örneği’. Yüksek Lisans Tezi, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çanakkale.
- Yüksel, Ö. (1997). İnsan Kaynakları Yönetimi. Ankara: Gazi Yayınevi.
Öz
Günümüzde örgütler, en temel amaçları olan yaşamlarını devam ettirme ve sürdürülebilir rekabet üstünlüğü elde etme adına ‘insan kaynağına’ daha fazla önem vermeye başlamışlardır. Zira günümüzde insan, örgütlerin merkezine konumlanan, stratejik bir ortak ve kaynak olarak görülen, değerli bir varlık haline gelmiştir. İnsanın, geçmişte örgütler ve çalışma yaşamında bir masraf kalemi, salt bir kas gücü ve makinenin bir dişlisi gibi görülmesinden, günümüzde değerli ve stratejik bir varlık olarak görülmesinin nedenleri ve bu değişimde etkili olan faktörlerin neler olduğu bu araştırmanın temel problemi ve merak konusunu oluşturmuştur. Bu bağlamda insan kaynağının geçmişten günümüze evrimini ve bu evrimi etkileyen unsurları irdelemek bu araştırmanın amacını oluşturmaktadır. Personel yönetiminden dijital insan kaynakları yönetimine evrimin kavramsal olarak incelenmesi ve bir portresinin çizilmesinin literatüre katkı sağlayacağı ve sektör temsilcileri ile ilgililere fikir vereceği düşünülmekte, çalışma bu yönü ile önemli görülmektedir.
Anahtar Kelimeler
Personel Yönetimi İnsan Kaynakları Yönetimi Elektronik İnsan Kaynakları Yönetimi Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi Dijital İnsan Kaynakları Yönetimi
Kaynakça
- Akın, Ö. ve H. E. Erdost Çolak (2012). “İnsan Kaynakları Yönetimi Uygulamalarıyla Örgütsel Performans Arasındaki İlişki Üzerine Bir Araştırma”. Çankırı Karatekin Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2 (2), 85-114.
- Al-Alwan, M., D. Bader, M. Al-Qatawneh, S. Alneimat and S. Al-Hawary (2022). “E-HRM and Employee Flexibility in Islamic Banks in Jordan”. International Journal of Data and Network Science, 6 (3), 703-710.
- Allahverdi, M. (2006). Elektronik İnsan Kaynakları Yönetimi ve Türkiye’deki Uygulamalarına Yönelik Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
- Asiltürk, A. (2018). “İnsan Kaynakları Yönetiminin Geleceği: İK 4.0”. Journal of Awareness (JoA), 3, 527-544.
- Aydın, K. İ. (2006). Tarihsel Gelişim Sürecinde İnsan Kaynakları Yönetimi Anlayışı, Amaçları ve Fonksiyonları. Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
- Ayyıldız Ünnü, A. ve T. Keçecioğlu (2009). “İnsan Kaynakları Yönetiminden ‘Stratejik’ İnsan Kaynakları Yönetimine Dönüşüm”. Ege Akademik Bakış Dergisi, 9 (4), 1171-1192.
- Baksu, F. (2009). Uluslararası İnsan Kaynakları Yönetiminde İç Kontrol Etkinliği, Alstom ve Ncr Örneğinde Uygulanması. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
- Baykal, B. (2007). Uluslararası İnsan Kaynakları Yönetimi; Yönelim, Felsefe ve Uygulamalar Bakımından Karşılaştırmalı Bir İnceleme. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
- Becker, B. E. and M. A. Huselid (2006). “Strategic Human Resources Management: Where Do We Go From Here?”. Journal of Management, 32 (6), 898-925.
- Bingöl, D. (2013). İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul: Beta Yayınları.
- Can, H. T., A. Akgün ve Ş. Kavuncubaşı (2001). Kamu ve Özel Kesimde İnsan Kaynakları Yönetimi. Ankara: Siyasal Kitabevi.
- Deringöl, H. (2010). Tarihsel Gelişimi İçinde İnsan Kaynakları Yönetimi Anlayışı, Amaçları ve Fonksiyonları Üzerine Çukurova Bölgesinde Faaliyet Gösteren İşletmelerde Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.
- Dessler, G. (1997). Human Resources Management. New Jersey, U.S.: Prentice Hall.
- Drucker, F. P. (1999). 21. Yüzyıl İçin Yönetim Tartışmaları. (Çev. İrfan Bahçıvangil ve Gülenay Garbon). İstanbul: Epsilon Yayıncılık.
- Erdoğdu, E. (2013). İnsan Kaynakları Yönetiminde Personel Seçimi ve Psikoteknik Testlerin Önemi. Yüksek Lisans Tezi, Atılım Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
- Esen, M. ve N. Erdoğmus (2014). “Effects of Technology Readiness on Technology Acceptance in e-HRM: Mediating Role of Perceived Usefulness”. The Journal of Knowledge Economy and Knowledge Management, 9 (1), 7-21.
- Fındıkçı, İ. (2000). İnsan Kaynakları Yönetimi. Bursa: Alfa Yayınları.
- Güler, E. Ç. (2006). “İşletmelerin E-İnsan Kaynakları Yönetimi ve E-İşe Alım Süreçlerindeki Gelişmeler”. Ege Akademik Bakış Dergisi, 6 (1), 17-23.
- Halid, H., Y. M. Yusoff and H. Somu (2020). “The Relationship Between Digital Human Resource Management and Organizational Performance”. Proceedings of the First ASEAN Business, Environment, and Technology Symposium (ABEATS 2019). Atlantis Press, 96-99.
- Koçak, A. T. (2006). Globalleşme Sürecinde İnsan Kaynakları Yönetiminde Değişimler. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
- Marler, J. H. and S. H. Fisher (2013). “An Evidence-Based Review of e-HRM and Strategic Human Resource Management”. Human Resource Management Review, 23 (1), 18-36.
- Miller, D. (2006). “Strategic Human Resource Management in Department Stores: An Historical Perspective”. Journal of Retailing and Consumer Services, 13 (2), 99-109.
- Myllymäki, D. (2021). “Beyond the ‘e-‘ in e-HRM: Integrating a Sociomaterial Perspective”. The International Journal of Human Resource Management, 32 (12), 2563-2591.
- Optur, G. E. (2005). 4857 Sayılı İş Yasasının İş Güvencesi Hükümleri ve İnsan Kaynakları Yönetimi Uygulamaları Üzerindeki Etkilerini Belirlemeye Yönelik Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
- Öge, H. S. (2022). İnsan Kaynakları Yönetimi. Konya: Eğitim Yayınevi.
- Özçelik, A. O., Ö. Sadullah ve C. Uyargil (2013). İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul: Beta Yayınevi.
- Ruël, H. J. M., T. V. Bondarouk and J. K. Looise (2004). “e-HRM: Innovation or Irritation. Explorative Empirical Study in Five Large Companies on Web-Based HRM”. Management Revue, 15 (3), 364-380.
- Saruhan, Ş. C. ve M. L. Yıldız (2012). İnsan Kaynakları Yönetimi: Teori ve Uygulama. İstanbul: Beta Yayınevi.
- Schuler, R. S and S. E. Jackson (1987). “Linking Competitive Strategies with Human Resource Management Practices”. Academy of Management Executive, 1 (3), 207-219.
- Schwab, K. (2016). The Fourth Industrial Revolution. Harvard Business Review, 1-5. https://hbsp.harvard.edu/product/ROT308-PDF-ENG (20.02.2023).
- Strohmeier, S. (2007). “Research in e-HRM: Review and Implications”. Human Resource Management Review, 17 (1), 19-37.
- Strohmeier, S. (2020). “Digital Human Resource Management: A Conceptual Clarification”. German Journal of Human Resource Management, 34 (3), 345-365.
- Tortop, N. (1999). Personel Yönetimi. Ankara: Yargı Yayınları.
- Yiğitbaş, O. Ş. (2008). Personel Yönetiminden İnsan Kaynakları Yönetimine Geçiş: ‘Çanakkale Belediyesi Örneği’. Yüksek Lisans Tezi, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çanakkale.
- Yüksel, Ö. (1997). İnsan Kaynakları Yönetimi. Ankara: Gazi Yayınevi.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Konular | İşletme |
| Bölüm | Teorik Makale |
| Yazarlar | |
| Erken Görünüm Tarihi | 29 Mayıs 2023 |
| Yayımlanma Tarihi | 15 Haziran 2023 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2023 Cilt: 4 Sayı: 1 |
