International Journal of Sport Culture and Science

Abstract

Vakıflar, toplumun ihtiyaçlarına cevap vermek için İslam Medeniyetinde sosyal yardımlaşma ve dayanışma kurumu olarak kurulmuştur. Osmanlı Devleti'nin tamamında vakıf sistemi yaygın bir şekilde görev yapmiştır. Osmanlı, bu vakıf sisteminden en iyi şekilde yararlanan bir devletti. Osmanlı'da görev yapmakta olan devlet adamları konumlarına, rütbelerine ve çalıştıkları bölgelere göre bazı vakıflar kurmuşlardı. Kurulan vakıflar, Osmanlı'nın toplumsal ihtiyacını karşılamalarının yanı sıra bilimsel katkılar da sağlamaktaydı. Bu vakıflar Osmanlı halkına çeşitli hizmetler vermelerinin yanında devlet ile halkın arasındaki ilişkilerin de sağlamlaşmasına vesile olmaktaydı. Bunun neticesi olarak kurulan vakıfların hukuki belgesi olan vakfiyeler; edebi, kültürel ve sosyal yapının da günümüze aktarımını sağlayan birer kaynak niteliğindedir. Osmanlı döneminde vakfiyeler Osmanlıca, Arapça ve başka dillerde kaleme alınmıştır. Konumuzu ilgilendiren Ohrili Sinanuddin Yusuf Çelebi ise vakfiyesini Arapça yazmıştır. Vakfiyeler, kullanıldığı dil bakımından üst düzey olması ve edebi yönünün ağır basması nedeniyle büyük önem arz etmektedir. Bu çalışmamızda; Ohrili Sinanuddin Yusuf Çelebi'nin Arapça vakfiyesi; eş anlamlı, zıt anlamlı (tibâk), edebi sanatlar gibi dilsel özellikleri sentaktik ve semantik bakımından ele alınacaktır.